viernes, 12 de julio de 2019

A xustiza polo forro


 O sucedido o pasado un de xuño no  C. S.O. Aturuxo dás Marías foi un ABUSO INXUSTIFICABLE. Se poñan como se poñan e digan o que digan. Por moito que enchan páxinas con discursos precociñados e  pseudo-poesía  victimista, un abuso é un abuso. Por moito que invoquen a sororidade e a rabia, exercer humillación e violencia contra persoas que NADA FIXERON, só por ser do xénero masculino, é un acto inaceptable que xamais deberíamos validar aquelxs que nos reclamamos libertarixs. Por moito que algún dos presentes realizase agresións, da índole que fosen, iso nunca xustificará un CASTIGO COLECTIVO contra outras persoas, aínda que compartan idéntico órgano reprodutivo.
 As LISTAS NEGRAS: o marcar a 48 persoas como “AGRESORES” sen explicarlles o motivo nin a razón; sen permitirlles falar, sen saber como, cando ou a quen agrediron é intolerable. Representa un atentado despiadado contra o máis elemental sentido da xustiza e deberíase desterrar do pensamento  antiautoritario. Os XUÍZOS SUMARIOS, nos que non se admite defensa nin proba, nos que non se explican os cargos, nos que nin sequera a maioría dxs verdugos coñecen as acusacións que sinalan ás súas vítimas, NUNCA terán cabida nos espazos anarquistas.
 Non é complicado, é moi sinxelo. O mal que se comporten certas persoas non xustifica o que ti lle fagas a outras distintas. Os crimes de terceiros, ou mesmo os do propio patriarcado, non se lle poden imputar a quen non os cometeu, independentemente do seu sexo… ou da súa raza, ou da súa cor. Invocar a rabia, a frustración ou as inxustizas estruturais non serve como escusa. E moitísimo menos se un mes máis tarde, nun comunicado público, lonxe de amosar arrepentimento ou autocrítica, aínda por riba reivindícase con orgullo. Tratando de converter un abuso indiscriminado e inxustificable nun logro político e nunha ferramenta válida para a xestión de conflitos nos movementos sociais.
 As medias tintas, a equidistancia, ou a simpatía crítica só conducen a un lugar: a validación da acción. Continuar amosando conivencia con agresións colectivas e humillantes só servirá para xustificar un modus operandi abusivo que apuntala o pensamento  totalitario. Cando os movementos sociais condescienden con estas prácticas liberticidas, punitivistas e parapoliciais están a negar, de feito, o seu potencial transformador e libertario.
  En resumidas contas: o que pasou o 1de XUÑO é absolutamente INACEPTABLE.
 A xustificación:
 Que se producen agresións nos entornos activistas? Por suposto. E deben ser condenadas, combatidas e atalladas sen paliativos. Pero como? Culpando a TODOS os homes por elas? castigando aos que consegues atraer ENGANADOS a secundar unha alerta feminista?
 Acúsannos de non cuestionarnos os nosos privilexios e de ter conivencia cos agresores. Entón que estabamos a facer alí? Por que acudiramos a un chamamento feminista? Como podiamos ter conivencia cos agresores cando aínda non coñecíamos os feitos? Elas decidiran NON FACER PÚBLICA esa información e xestionala en privado, así que, no mellor dos casos, tiñamos unha moi vaga idea. Supoñíase que precisamente iamos alí a tratar ese asunto. Pero tampouco nos dixeron nada. Acusáronnos a TODOS de violadores e como tales nos trataron. Os feitos que motivaron todo aquilo apenas os coñecimos, aos poucos, DESPOIS do 1 de xuño.
 No seu comunicado falan de violacións, pero considerar calquera agresión sexual como violación, independentemente da súa gravidade, chama canto menos á confusión. Meter man a unha muller mentres durme é algo moi grave, indiscutiblemente, pero pode que non todo o mundo o interprete coma unha violación. Falar de violacións sen facer maiores aclaracións pode levar a moita xente a equivocarse sobre os feitos obxectivos que motivaron a acción. Non pretendo aquí reflexionar sobre a gradación e o carácter das agresións sexuais, pero segundo como nos expresemos podemos inducir unha imaxe distorsionada. Ao considerar toda agresión sexual física como violación podemos suxerir ao interlocutor situacións que en realidade nunca existiron. Denunciar numerosas violacións sen explicar o que aconteceu (aínda que sexa de forma vaga e anónima) non só induce á confusión, senón que ademais banaliza as agresións sexuais e invisibiliza os feitos.
 Falan do 1 de xullo como dun acto feito desde a rabia. Coma se iso o xustificase. As violacións fanse desde a rabia, os asasinatos cométense desde a rabia, as fosas comúns énchense desde a rabia… os nazis e os fascistas actúan sempre movidos pola rabia. E iso non os xustifica. Moitísimo menos cando esa rabia recae contra xente que non participou dos feitos que a motivan. Se esa vinganza se exercera unicamente contra aqueles que cometeron as agresións, a acción podería encadrarse na autodefensa, pero cando se espalla sobre outras persoas que unicamente comparten a letra ”V” no carné de identidade, iso chámase ABUSO.
 Sen ir máis lonxe, en Barcelona, producíronse hai poucos días varias agresións sexuais protagonizadas por menores estranxeiros. Un grupo de veciños indignados, capitaneados por fascistas, manifestáronse fronte ao Centro de inmigrantes do  Masnou, onde golpearon a varios menores e a algún dos educadores. Esta acción, racista e xenófoba, tamén se xustificou pola rabia ante as agresións: era un golpe sobre a mesa. En que se diferencia do sucedido o 1 de Xulio en Compostela? Pois en que os fascistas cataláns acotaron máis o suxeito (homes inmigrantes en lugar de homes a secas), simplemente foron algo menos indiscriminados. Polo demais, o paralelismo entre ambas as situacións, tanto nas causas, como nos métodos, como no discurso, salta á vista.
 As absurdas insinuacións vertidas no seu comunicado de que só aceptamos a violencia revolucionaria cando se proxecta cara fóra do gueto, pero que a condenamos cando se exerce cara a dentro, son do xénero idiota. O que facemos a maioría dxs anarquistas é xustificar a violencia cando se exerce contra OBXECTIVOS LEXÍTIMOS e condenala cando se usa contra inocentes. Por suposto que moitos de nós estamos a favor de enfrontarse á policía nas manifestacións, pero a maioría estamos absolutamente en contra de pegarlles xs bombeirxs, xs basureirxs ou xs condutorxs das ambulancias; por moito que tamén traballen para o estado. Do mesmo xeito que xustificaremos o destrozo dunha sucursal bancaria, pero non a destrución dunha  zapatería ou do posto ambulante dun churreiro. Porque unha cousa é aceptar a acción directa e outra xustificar un abuso autoritario. E é que cando fas gilipolleces, o normal é que te chamen gilipollas.
 As súas disertacións sobre a violencia tráenme á mente á secta maoísta Sendero Luminoso, coa que cada día que pasa atópolles a estas mozas máis perigosos parecidos: No pobo de Lucanamarca, en resposta ao asasinato dun comando guerrilleiro por parte de aldeáns armados, decenas de militantes senderistas procederon ao linchamento sistemático dos 69 habitantes do pobo, nenxs incluídos. Elxs tamén aduciron que “había que dar un golpe sobre a mesa”, un castigo exemplar. Como é natural aquilo foi condenado por todo o resto de revolucionarixs do planeta, por moi a favor da violencia que estivesen. Evidentemente as nosas lunáticas particulares aínda non chegaron aos extremos operativos de Sendero Luminoso, non sei se por falta de ganas ou de medios materiais, pero está claro que en cuestións de fanatismo xa apuntan maneiras.
 Outra cousa que chama poderosamente a atención é como cargan as tintas contra aqueles que denunciamos publicamente o abuso. Acusannos de invisibilizar ás vítimas e de pretender branquear as agresións. Cando precisamente fomos ao Aturuxo para solidarizarnos coas vítimas e atallar as agresións! É curioso como cambia o conto segundo as violencias que denunciemos, pois ao parecer as que nós sufrimos deberiamos mantelas no ámbito doméstico. Polo visto o atacar ao que denuncia,  difamándolo e cuestionando a súa credibilidade é perfectamente lexítimo cando somos homes os que nos sentimos agredidos.
 Pero máis terrible, se cabe, é a acusación de que os que protestamos somos anti-feministas. Invocando subrepticiamente o peligrosísimo argumento de que calquera crítica dunha acción inaceptable é unha crítica ao feminismo en si. Coma se elas fosen as únicas feministas do planeta facultadas para expedir e retirar carnés.  Argumentario propio dos pensamentos sectarios que invalida calquera posibilidade de disensión. “Criticar os meus métodos é criticar a miña idea”, axioma totalitario que impón unha única “verdade” contra a que calquera cuestionamiento adquire a categoría de traizón.
 Afortunadamente sabemos que moitísimas feministas rexeitan taxantemente o que fixeron estas taradas. Que non acreditan estes abusos e que xamais comulgarían con semellantes rodas de muíño. Moitas nos están facendo chegar a súa calor e simpatía, o que é moi de agradecer en momentos duros coma estes. Porque é importante ter moi claro que elas NON SON O FEMINISMO. Son só un grupo sectario que pretenden despeñar a loita contra o  patriarcado polo terraplén do fanatismo absolutista e dogmático. Os xuízos sumarios, os castigos indiscriminados e as sinalizacións inmotivadas só serven para empañar a credibilidade conquistada por moitas durante anos de duro traballo.
 E agora, co seu comunicado, queren branquealo todo. Minimizalo, reducilo, convertelo en anécdota: “só foron uns golpes”, “apenas unhas labazadas”, “nada máis que durou hora e media, mentres que as mulleres levan toda a vida sufrindo”, “por un par de collejas…” Cando é un home o agredido, polo visto, ese discurso si que cola. Pero non foron “só uns golpes”. Sinaláronnos a todos publicamente sobre fotos cos nosos nomes, insultáronnos, chamáronnos violadores, humilláronnos, agrediron con furia a quen cuestionou o proceso e despois, aínda por riba, déronnos esas labazadas. Parece mentira que teña que lembrar isto, pero as agresións non se miden só polas súas consecuencias físicas, nin polas horas que duran (en apenas hora e media dá tempo para moitas cousas, ou canto dura unha violación?). Este tipo de agresións e humillacións márcante por dentro, e moitas veces de forma indeleble. A min malláronme tanto os nazis como a policía e en ningún caso rompéronme ósos, nin me embadurnaron en sangue, pero si que me fixeron moito dano. No meu interior sobre todo, con secuelas psicolóxicas. Pois o do 1 de xuño marcoume moitísimo máis que as agresións dos  fachas ou dos madeiros. Porque mo fixeron persoas achegadas, xente a que consideraba amigas e compañeiras. Porque do inimigo esperas calquera cousa, nunca te pode traizoar, pero agora síntome vexado por persoas ás que quería e das que nunca mo esperaría. E eu non son o único, de alí saímos todos, en maior ou menor medida, traumatizados. E non é para menos. De feito é exactamente o que elas estaban a buscar.
 E o meternos nunha lista de “agresores”, sen explicarnos os cargos, sen dicirnos o por que. Que secuelas deixa iso? E agora xa non falamos só das psicolóxicas, pois a algunxs xa empezaron a sinalarnos co dedo. Xa sentimos os silencios incómodos. Xa hai xente que non nos saúda como antes… por si acaso. Pero que pasará no futuro? Cando activistas que non coñezamos de nada nos veten a entrada nalgún centro social. Cando as novas xeracións digan “mira ese, é fulano, din por aí que é un agresor”. Este tipo de acusacións gratuítas poden xerar bólas de neve imposibles de parar. E o peor de todo é que aqueles que levantamos a voz contra esta inxustiza vemos de golpe incrementados os nosos cargos e a virulencia da sinalización. De verdade foron só unhas labazadas?
 Cando criticamos os sucesos do 1 de xuño moitas veces nos replican co sufrimento das mulleres agredidas. Pois por suposto que é importantísimo, pero non cambia o feito de que isto fose outra inxustiza. Por que hai que elixir entre o un e o outro? Non podemos considerar inxustizas as dúas cousas? Por que o sufrimento dunhas mulleres xustifica o castigo contra homes que nada lles fixeron?  A dicotomía entre posicionarse contra as agresións machistas ou contra este abuso de poder é falsa e absurda: é perfectamente asumible posicionarse contra ambas as cousas. De feito iso é precisamente o que debería de facer calquera persoa sensible e consciente.
 Ademais, as agresións a esas mulleres realizáronas individuos illados pola súa conta e risco. A resposta, pola contra, foi unha acción planificada e coordinada contra xente inocente reivindicada politicamente. Desde logo que o patriarcado é unha inxustiza, pero isto tamén. Ao patriarcado hai que combatelo, pero non a través do abuso, a arbitrariedade e o despropósito. O patriarcado non pode quedar impune, pero esta humillación tampouco. A inxustiza non se soluciona con inxustiza, pois dese xeito nunca crearemos un mundo mellor.
 Se desde o  anarquismo aceptamos este abuso como lexítimo, converteremos a arbitrariedade en ferramenta política. Daremos validez á inxustiza e converterase en norma. A nosa indulxencia só conseguirá que estas accións irracionais se repitan e empeoren.
 Se os movementos sociais lexitiman o tratar como violadores a máis de 50 compañeiros só por ser do xénero masculino, para logo vexalos, humillalos e facelos pasar por un pasillo de golpes indiscriminados, entón eu non quero participar dos movementos sociais. Se estes son os cambios que queremos facer na sociedade, mellor será non cambiar nada. Por moi repelente que me pareza, é moito máis garantista e libertario o concepto de “xustiza” neoliberal (polo menos explícanche os teus delitos, permiten defenderte e xúlgante polos teus actos) que este aberrante linchamento irracional e sectario. A sociedade na que creo non te culpa polo teu xénero, nin castiga aos inocentes. O mundo co que soño non se fundamenta no abuso. A xustiza á que aspiro é positiva: repara e non destrúe.
 Xustificar o 1 de xuño é erixir os cimentos dun absolutismo libertario. Transitar eses carreiros sen alzar a voz abre o paso ao pensamento único e aos métodos totalitarios. Se os entornos contestatarios asumen ese camiño eu, desde logo, marcharei polo camiño contrario.

*Enlace comunicado delas, 2: Aqui o seu comunicado de xustificación. 
  (https://dworkinista.wordpress.com/2019/07/07/comunicado-1-j-2019-justica-pola-mao/)

*Enlace comunicado delas, 1: Aqui o comunicado do 1 de xuño
(https://dworkinista.wordpress.com/2019/06/11/declaracion-de-guerra/)

––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––
CASTELLANO:


LA JUSTICIA POR EL FORRO
 Lo sucedido el pasado uno de junio en el C.S.O. Aturuxo das Marías fue un ABUSO INJUSTIFICABLE. Se pongan como se pongan y digan lo que digan. Por mucho que rellenen páginas con discursos precocinados y pseudo-poesía victimista, un abuso es un abuso. Por mucho que invoquen la sororidad y la rabia, ejercer humillación y violencia contra personas que NO HAN HECHO NADA, solo por ser del género masculino, es un acto inaceptable que jamás podrá ser validado por aquellxs que nos reclamamos libertarixs. Por mucho que alguno de los presentes realizara agresiones, de la índole que fueran, eso nunca podrá justificar un CASTIGO COLECTIVO contra otras personas que NADA HAN TENIDO QUE VER, aunque compartan idéntico órgano reproductivo.
 Las LISTAS NEGRAS: el marcar a 48 personas como “AGRESORES” sin explicarles el motivo ni la razón; sin permitirles hablar, sin saber cómo, cuándo o a quién han agredido es intolerable. Representa un atentado despiadado contra el más elemental sentido de la justicia y debería ser desterrado del pensamiento antiautoritario. Los JUICIOS SUMARIOS, en los que no se admite defensa ni prueba, en los que no se explican los cargos, en los que ni siquiera la mayoría de lxs verdugos conocen las acusaciones que señalan a sus víctimas, NUNCA podrán tener cabida en los espacios anarquistas.
 No es complicado, es muy sencillo. Lo mal que se comporten ciertas personas no justifica lo que tú le hagas a otras distintas. Los crímenes de terceros, o incluso los del propio patriarcado, no se le pueden imputar a quién no los ha cometido, independientemente de su sexo… o de su raza, o de su color. Invocar la rabia, la frustración o las injusticias estructurales no sirve como excusa. Y muchísimo menos si un mes más tarde, en un comunicado público, lejos de mostrar arrepentimiento o autocrítica, aún por encima se reivindica con orgullo. Tratando de convertir un abuso indiscriminado e injustificable en un logro político y en una herramienta válida para la gestión de conflictos en los movimientos sociales.
 Las medias tintas, la equidistancia, o la simpatía crítica solo conducen a un lugar: la validación de la acción. Continuar mostrando connivencia con agresiones colectivas y humillantes solo servirá para justifiar un modus operandi abusivo que apuntala el pensamiento totalitario. Cuando los movimientos sociales condescienden con estas prácticas liberticidas, punitivistas y parapoliciales están negando, de hecho, su potencial transformador y libertario.
  En resumidas cuentas: lo que pasó el 1de JUNIO es absolutamente INACEPTABLE.
 La justificación:
 ¿Qué se producen agresiones en los entornos activistas? Por supuesto. Y deben ser condenadas, combatidas y atajadas sin paliativos. ¿Pero cómo? ¿Culpando a TODOS los hombres por ellas? ¿castigando a los que consigues atraer ENGAÑADOS a secundar una alerta feminista?
 Nos acusan de no cuestionarnos nuestros privilegios y de tener connivencia con los agresores. ¿Entonces que estábamos haciendo allí? ¿Por qué habíamos acudido a un llamamiento feminista? ¿Cómo podíamos tener connivencia con los agresores cuando aún no teníamos conocimiento de los hechos? Ellas habían decidido NO HACER PÚBLICA esa información y gestionarla en privado, así que, en el mejor de los casos, teníamos una muy vaga idea. Se suponía que precisamente íbamos allí a tratar ese asunto. Pero tampoco nos dijeron nada. Nos acusaron a TODOS de violadores y como tales nos trataron. Los hechos que motivaron todo aquello apenas los hemos ido conociendo poco a poco DESPUÉS del 1 de junio.
 En su comunicado hablan de violaciones, pero considerar cualquier agresión sexual como violación, independientemente de su gravedad, llama cuanto menos a la confusión. Meter mano a una mujer mientras duerme es algo muy grave, indiscutiblemente, pero puede que no todo el mundo lo interprete como una violación. Hablar de violaciones sin hacer mayores aclaraciones puede llevar a mucha gente a equivocarse sobre los hechos objetivos que motivaron la acción. No pretendo aquí reflexionar sobre la graduación y el carácter de las agresiones sexuales, pero según como nos expresemos podemos inducir una imagen distorsionada. Al considerar toda agresión sexual física como violación podemos sugerir al interlocutor situaciones que en realidad nunca existieron. El denunciar numerosas violaciones sin explicar en que consistieron (aunque sea de forma vaga y anónima) no solo induce a la confusión, sino que además banaliza las agresiones sexuales e invisibiliza los hechos.
 Hablan del 1 de julio como de un acto hecho desde la rabia. Como si eso lo justificase. Las violaciones se hacen desde la rabia, los asesinatos se cometen desde la rabia, las fosas comunes se llenan desde la rabia… los nazis y los fascistas actúan siempre movidos por la rabia. Y eso no los justifica. Muchísimo menos cuando esa rabia recae contra gente que no ha participado de los hechos que la motivan. Si esa venganza se hubiera ejercido únicamente contra aquellos que cometieron las agresiones, la acción podría encuadrarse en la autodefensa, pero cuando se desparrama sobre otras personas que únicamente comparten la letra ”V” en el carnet de identidad, a eso se le llama ABUSO.
 Sin ir más lejos, en Barcelona, se produjeron hace pocos días varias agresiones sexuales protagonizadas por menores extranjeros. Un grupo de vecinos indignados, capitaneados por fascistas, se manifestaron frente al Centro de inmigrantes del Masnou, donde apalearon a varios menores y a alguno de los educadores. Esta acción, racista y xenófoba, también se justificó por la rabia ante las agresiones: era un golpe sobre la mesa. ¿En qué se diferencia de lo sucedido el 1 de Julio en Compostela? Pues en que los fascistas catalanes acotaron más el sujeto (hombres inmigrantes en lugar de hombres a secas), simplemente fueron algo menos indiscriminados. Por lo demás, el paralelismo entre ambas situaciones, tanto en las causas, como en los métodos, como en el discurso, salta a la vista.
 Las absurdas insinuaciones vertidas en su comunicado de que solo aceptamos la violencia revolucionaria cuando se proyecta hacia afuera del gueto, pero que la condenamos cuando se ejerce hacia dentro, son del género idiota. Lo que hacemos la mayoría de los anarquistas es justificar la violencia cuando se ejerce contra  OBJETIVOS LEGÍTIMOS y condenarla cuando se usa contra inocentes. Por supuesto que muchos de nosotros estamos a favor de enfrentarse a la policía en las manifestaciones, pero la mayoría estamos absolutamente en contra de pegarles a lxs bomberxs, a lxs basurerxs o a lxs conductores de ambulancias; por mucho que también trabajen para el estado. Del mismo modo que justificaremos el destrozo de una sucursal bancaria, pero no la destrucción de una zapatería o del puesto ambulante de un churrero. Porque una cosa es aceptar la acción directa y otra justificar un abuso autoritario. Y es que  cuando haces gilipolleces, lo normal es que te llamen gilipollas.
 Sus disertaciones sobre la violencia me traen a la mente a la secta maoísta Sendero Luminoso, con la que cada día que pasa les encuentro a estas chicas más peligrosos parecidos: En el pueblo de Lucanamarca, en respuesta al asesinato de un comando guerrillero por parte de lugareños armados, decenas de militantes senderistas procedieron al linchamiento sistemático de los 69 habitantes del pueblo, niñxs incluidos. Ellos también aducieron que “había que dar un golpe sobre la mesa”, vamos, un castigo ejemplar. Como es natural aquello fue condenado por todo el resto de revolucionarixs del planeta, por muy a favor de la violencia que estuvieran. Evidentemente nuestras lunáticas particulares aún no han llegado a los extremos operativos de Sendero Luminoso, no sé si por falta de ganas o de medios materiales, pero está claro que en cuestiones de fanatismo ya van apuntando maneras.
 Otra cosa que llama poderosamente la atención es como se cargan las tintas contra aquellos que denunciamos públicamente el abuso. Se nos acusa de invisibilizar a las víctimas y de pretender blanquear las agresiones. ¡Cuando precisamente fuimos al Aturuxo para solidarizarnos con las víctimas y atajar las agresiones! Es curioso cómo cambia el cuento según qué violencias denunciemos, pues al parecer las que nosotros sufrimos deberíamos mantenerlas en el ámbito doméstico. Por lo visto el atacar al que denuncia, difamándolo y cuestionando su credibilidad es perfectamente legítimo cuando somos hombres los que nos sentimos agredidos.
 Pero más terrible, si cabe, es la acusación de que los que protestamos somos anti-feministas. Invocando subrepticiamente el peligrosísimo argumento de que  cualquier crítica de una acción inaceptable es una crítica al feminismo en sí. Como si ellas fueran las únicas feministas del planeta facultadas para expedir y retirar carnets. Argumentario propio de los pensamientos sectarios que invalida cualquier posibilidad de disensión. “Criticar mis métodos es criticas mi idea”, axioma totalitario que impone una única “verdad” contra la que cualquier cuestionamiento adquiere la categoría de traición.
 Afortunadamente sabemos que muchísimas feministas rechazan tajantemente lo que han hecho estas taradas. Que no aceptan estos abusos y que jamás comulgarían con semejantes ruedas de molino. Muchas nos están haciendo llegar su calor y simpatía, lo que es tremendamente de agradecer en momentos duros como estos. Porque es importante tener muy claro que ellas NO SON EL FEMINISMO. Son solo un grupo sectario que pretenden despeñar la lucha contra el patriarcado por el terraplén del fanatismo absolutista y dogmático. Los juicios sumarios, los castigos indiscriminados y los señalamientos inmotivados solo sirven para empañar la credibilidad que muchas habían conquistado durante años de duro trabajo.
Y ahora, con su comunicado, quieren blanquearlo todo. Minimizarlo, reducirlo, convertirlo en anécdota: “solo fueron unos golpes”, “apenas unas bofetadas”, “nada más que duró hora y media, mientras que las mujeres llevan toda la vida sufriendo”, “por un par de collejas…” Cuando es un hombre el agredido, por lo visto, ese discurso sí que cuela. Pero no fueron “solo unos golpes”. Nos señalaron a todos públicamente sobre fotos con nuestros nombres, nos insultaron, nos llamaron violadores, nos humillaron, agredieron con furia a quién cuestionó el proceso y después, por si fuera poco, nos dieron esas bofetadas. Parece mentira que tenga que recordar esto, pero las agresiones no se miden solo por sus consecuencias físicas, ni por las horas que duran (en apenas hora y media da tiempo para muchas cosas ¿o cuánto dura una violación?). Este tipo de agresiones y humillaciones te marcan por dentro, y muchas veces de forma indeleble. A mí me apalearon tanto los nazis como la policía y en ningún caso me rompieron huesos, ni me embadurnaron en sangre, pero si me hicieron mucho daño. En mi interior sobre todo, con secuelas psicológicas. Pues lo del 1 de junio me ha marcado muchísimo más que las agresiones de los fachas y los maderos. Porque me lo han hecho las personas allegadas, gente que consideraba mis amigas y compañeras. Porque del enemigo esperas cualquier cosa, nunca te puede traicionar, pero ahora me siento vejado por personas a las que quería y de las que nunca me lo habría esperado. Y yo no soy el único, de allí salimos todos, en mayor o menor medida, traumatizados. Y no es para menos. De hecho es exactamente lo que ellas estaban buscando.
 Y el meternos en una lista de “agresores”, sin explicarnos los cargos, sin decirnos el por qué. ¿Qué secuelas deja eso? Y ahora ya no hablamos solo de las psicológicas, pues a algunxs ya han empezado a señalarnos con el dedo. Ya se sienten los silencios incómodos. Ya hay gente que no te saluda como antes… por si acaso. ¿Pero qué pasará en el futuro? Cuando activistas que no conozcamos de nada nos veten la entrada en algún centro social. Cuando las nuevas generaciones digan “mira ese, es fulano, dicen por ahí que es un agresor”. Este tipo de acusaciones gratuitas pueden generar bolas de nieve imposibles de parar. Y lo peor de todo es que aquellos que hemos levantado la voz contra esta injusticia vemos de golpe incrementados los cargos y la virulencia del señalamiento. ¿De verdad han sido solo unas bofetadas?
 Cuando criticamos los sucesos del 1 de junio muchas veces nos replican con el sufrimiento de las mujeres agredidas. Pues por supuesto que es importantísimo, pero no cambia el hecho de que esto haya sido otra injusticia. ¿Por qué hay que elegir entre lo uno y lo otro? ¿No podemos considerar injusticias las dos cosas? ¿Por qué el sufrimiento de unas mujeres justifica el castigo contra hombres que nada les han hecho?  La dicotomía entre posicionarse contra las agresiones machistas o contra este abuso de poder es falsa y torticera: es perfectamente asumible posicionarse contra ambas cosas. De hecho eso es precisamente lo que debería de hacer cualquier persona sensible y consciente.
 Además, las agresiones a esas mujeres las realizaron individuos aislados por su cuenta y riesgo. La respuesta, sin embargo, ha sido una acción planificada y coordinada contra gente inocente que se ha reivindicado políticamente. Desde luego que el patriarcado es una injusticia, pero esto también. Al patriarcado hay que combatirlo, pero no a través del abuso, la arbitrariedad y la sinrazón. El patriarcado no puede quedar impune, pero esta humillación tampoco. La injusticia no se soluciona con injusticia, si no nunca crearemos un mundo mejor.
 Si desde el anarquismo aceptamos este abuso como legítimo, convertiremos la arbitrariedad en herramienta política. Daremos validez a la injusticia y se convertirá en norma. Nuestra indulgencia solo conseguirá que estas acciones irracionales se repitan y empeoren.
Si los movimientos sociales legitiman el tratar como violadores a más de 50 compañeros solo por ser del género masculino, para luego vejarlos, humillarlos y hacerlos pasar por un pasillo de golpes indiscriminados, entonces yo no quiero participar de los movimientos sociales. Si estos son los cambios que queremos hacer en la sociedad, mejor será no cambiar nada. Por muy repelente que me parezca, es mucho más garantista y libertario el concepto de “justicia” neoliberal (al menos te explican tus delitos, te permiten defenderte y te juzgan por tus actos) que este aberrante linchamiento irracional y sectario. La sociedad en la que creo no te culpa por tu género, ni castiga a los inocentes. El mundo con el que sueño no se fundamenta en el abuso. La justicia a la que aspiro es positiva: repara y no destruye.
 Justificar el 1 de junio es erigir los cimientos de un absolutismo libertario. Transitar esos senderos sin alzar la voz allana el paso hacia el pensamiento único y los métodos totalitarios. Si los entornos contestatarios asumen ese camino yo, desde luego, iré por el camino contrario.

* Enlace comunicado de ellas, 2: Aqui su comunicado de justificación.
  (https://dworkinista.wordpress.com/2019/07/07/comunicado-1-j-2019-justica-pola-mao/)

* Enlace comunicado de ellas, 1: Aqui el comunicado del 1 de junio
  (https://dworkinista.wordpress.com/2019/06/11/declaracion-de-guerra/)